Meny

Villmarksforfatteren Mikkjel Fønhus

Mikkjel Fønhus ble født i Hølera i Sør-Aurdal 14.mars 1894. Han vokste opp på Lundby landhandel i Hølera sammen med mor Olava Storsveen (1867-1948) og broren Olaf (1895-1965) Far til Mikkjel, Arne Mikkelson Fønhus (1860-1896) døde da Mikkjel bare var 2 år gammel.

Mikkjel gikk på Hølera grendeskole, siden på Valdres kommunale høyere almenskole (middelskole) og Ragna Nielsens private gymnasium, Kristiania, fra 1911-1913.

I 1934 ble han gift med Margrethe Fønhus, datteren Gudbjørg ble født samme året.

Mikkjel Fønhus debuterte som forfatter i 1917 med romanen «Skoggangsmand» Han var også småbruker og skogeier. Han jobbet en kort tid som journalist i Norske Intelligenssedler i 1920. Fønhus fikk kunstnerlønn fra 1952.

Fønhus hadde flere hjertesaker som natur- og dyrevern, rovdyrfredning, avholdssaken og distriktspolitikk.

Helsing te’o Mikkjel Fønhus

(På Høleradialekt) Av Knut Hauge

De gjekk ein tjueåring i vårluft på Karl Johan - ein onggutbrand,

o kjende være tå store skoga, o elv i isgang o ville vårland.

Då hivde’n duskeluva. Då strauk’n heimatt. Skreiv Skoggangsmann.

De ligg ein skogskar ve kaffevarmin undi ein bergeskut – ein vallersgut.

Skjeggut o svart ligg’n røykji o kvile o stire på kveldrauin over ein nut.

De susa i grån. I ei endelaus grånli. So kom’n heimatt te slutt.

De kjøre ei Karlsvogn i nordleito høgt over vindberre egg,

de dryp ve ein bergevegg.

De hukra ein hare. Hubroe skrik. I lysningen skarra ein rupestegg.

Skogskar’n lye, o sansa o søv, o dikta der attme ein furulegg

Villmarke susa i bøko hass. Sølvbokken strenda på Jotunfjell.

Føssat’n fell. De skrik or eit Kvervilljuv.

Ein isbjønn tassa i bure, o drøyme om nordlys o isflak o svell.

Trøllelgen sjangla i skarasnø, o stupe ein vårbleik kveld.

Alt de mø såg o tenkte o drøymde, men inkji fekk sagt,

De fekk du i di makt!

Mø takka de, Mikkjel, før alle dei heimlege tona du inn i di dikting fekk lagt.

Stussle o tomt ha de vørte i dalo våre hvis du skulle tagt.

Mø lika de, Mikkjel, før di du va ekta o realt berre de sjøl, ein sør-aurdøl.

Ein skogskar på revespår, o i køie o bu, o på fiske i stryk o høl

Du ska få vara vår diktar, du mann ifrå fjell o skoga o vidde o kjøl.

cross